Δημοτικές Εκλογές 2010

Δημοτική Κίνηση Πολιτών "Για την Αίγινα". Ανακοίνωση υποψηφιότητας.


Δελτίο Τύπου
Οι μέρες που  ζούμε είναι πικρές. Έχουν τη γεύση  της βαρβαρότητας. Δεν είναι σπάνιο κάποιος από εμάς ή από τον περίγυρό του να έχει γνωρίσει την κατάθλιψη της ανεργίας, να  έχει συναντηθεί με το οικονομικό αδιέξοδο, να έχει τσαντιστεί με την ευκολία που οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί, με την ευκολία της επιλογής για συρρίκνωση του βιοτικού μας επιπέδου, με την διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικής παροχής και δικαιωμάτων. Από την άλλη μεριά η επιλογή για την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αναγκών, βρίσκει ελεύθερο πεδίο δράσης στην προχειρότητα, την αρπαχτή, στην ανικανότητα κατανόησης των πραγμάτων, στον πολιτισμό του τίποτα.

Το νησί μας, η  Αίγινα, ο τόπος που μας θρέφει,  βιώνει τις βάρβαρες συνεπαγωγές της ασύστολης εκμετάλλευσης της από τις κοντόφθαλμες και καταχρηστικές συνταγές ανάπτυξης, που το μόνο που έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής, είναι να δημιουργήσουν δυσκολίες, αδιέξοδα και φαυλότητα. Πώς είναι δυνατόν με περισσό κιόλας πείσμα, να υπερασπίζονται μοντέλα που δεν μπορούν να βαστήξουν τα παιδιά της Αίγινας στην Αίγινα, που η μόνη πρόταση εργασίας βρίσκεται στον άξονα οικοδομή, super market, γκαρσόνι; Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη του τουρισμού όταν τον αντιλαμβανόμαστε σαν ευκαιρία2 μηνών; Πώς είναι να δυνατόν να συζητάμε για την όποια λύση στο πρόβλημα του νερού, χωρίς να θίγουμε την ανάγκη λήψης μέτρων για τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα του νησιού; Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για πολιτισμό εννοώντας τις πολιτιστικές εκδηλώσεις και την πρόσοψη (το φαίνεσθε) του νησιού, χωρίς να εισερχόμαστε στην ουσία του, που δεν είναι άλλη από την συνολική αντίληψη και στάση  ζωής που διέπει την καθημερινότητα των πολιτών της Αίγινας;

Κι όμως αυτός  ο τόπος, με όρους λογικής και  αρμονίας έχει ακόμη πολλά να μας  δώσει, αρκεί να δούμε το μοντέλο  συμβίωσης. Το νησί μας έχει ανάγκη να δείξει χαρακτήρα. Η υπεράσπιση της φυσιογνωμίας του δεν είναι μπλοκάρισμα στην εξέλιξη, αλλά το βασικότερο συστατικό προόδου και ευημερίας.

Στον συνδυασμό  μας «για την Αίγινα» το Περιβάλλον, την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό θεωρούμε πως οι παρεμβάσεις που χρειάζεται η Αίγινα οφείλουν να έχουν ρεαλισμό και να λειτουργούν άμεσα προς όφελος όλου του νησιού.

Η απαίτηση για δουλειά  πέρα των 3 – 4 μηνών της καλοκαιρινής περιόδου, είναι αφετηρία για να δούμε τη λειτουργία της οικονομίας με άλλο πρίσμα. Η ανάπτυξη του τουρισμού  ως άξονα πρέπει να τον δούμε σε ετήσια βάση. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουμε, πως θα συνεχίσουμε να είμαστε ένας ευχάριστος κοντινός και κυρίως, ένας εναλλακτικός προορισμός.

Η ανάπτυξη ήπιων  μορφών τουρισμού όλους τους μήνες  του χρόνου, όπως για παράδειγμα είναι αυτός του συνεδριακού , βάζει και ως ανάγκη την επιτέλους απόδοση των ιστορικών κτηρίων του νησιού, όπως των φυλακών, στην κοινωνία.

Η δημιουργία αλιευτικών καταφυγίων περιμετρικά του νησιού προσφέρει προσβασιμότητα και ζωντάνεμα σε όλο το νησί. Γι αυτό εξ άλλου είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στη δημιουργία τουριστικής μαρίνας στη Σουβάλα.

Για να συνεχίσουμε  να είμαστε όμορφος προορισμός, για να χαίρονται την Αίγινα όχι μόνο οι τουρίστες αλλά και οι ίδιοι οι Αιγινήτες και οι Αιγινήτισσες, οι παρεπιδημούντες, οι παραθεριστές, οι Παρασκευάδες, χρειάζονται τομές . Θεωρούμε πως χρειάζεται η κατασκευή κεντρικού λιμανιού στο Λεόντι. Η πόλη της Αίγινας στα επόμενα χρόνια θα σκάσει από το αυτοκίνητο. Η εικόνα θα ομοιάζει όλο και περισσότερο με αυτή του Πειραιά.

Η οριοθέτηση χώρων για τις μονάδες παραγωγής σκυροδέρματος είναι παραπάνω από αναγκαία. Δε γίνεται να στοχεύουμε σε τουριστική ανάπτυξη και η μια μονάδα να βρίσκεται μέσα στο δάσος του Μεσαγρού και η άλλη δίπλα στην πολιτιστική κληρονομιά της Παληαχώρας.

Τα δάση μας τα θέλουμε γι αυτό που είναι, πνεύμονες  ζωής, μονοπάτια ηρεμίας και επαφής με τη φύση, όχι σκουπιδότοπους πρώτης ευκαιρίας.

Η επιστήμη με την  εξέλιξη των τεχνολογιών, μπορεί και πρέπει να βρει πεδίο δράσης στον τόπο μας. Νέοι επιστήμονες πρέπει να βρουν βοηθό και σύμμαχο  τους μηχανισμούς του Δήμου. Οι ευκαιρίες που μας δίνουν οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, μακριά από διάθεση εμπορευματοποίησης είναι σημείο αναφοράς.

Ο γυρισμός στην προσπάθεια ανάπτυξης της αγροτικής μας  παραγωγής είναι φάρμακο στην ολοένα και αυξανόμενη αστικοποίηση. Όσο επιμένουμε στην σκέψη της αυτάρκειας σε όλους τους τομείς άσκησης επαγγελματικής δράσης, τόσο περισσότερο εξασφαλίζουμε την φυσιογνωμία και βιωσιμότητα του τόπου μας. Και αυτή είναι η ελπίδα και ευκαιρία της Αίγινας. Έχουμε ακόμη το περιθώριο να κάνουμε τέτοιες σκέψεις, όταν μάλιστα η υπόσχεση περί  εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών που θα έφερναν χρήμα πήγε περίπατο, μια από το σκάσιμο των δικών μας ανύπαρκτων υποδομών και μια από το στραπατσάρισμα της οικονομίας της πατρίδας μας. Να ξαναπιάσουμε το νήμα  της οικονομικής βιωσιμότητας, της ποικιλότητας και της αειφορίας, η μονο-καλλιέργεια του τουρισμού δεν οδηγεί πουθενά. Η βελτίωση της αγροτικής παραγωγής, μαζί και του βασικού κορμού της, της φιστικιάς περνάει μέσα από μια παλιά συνταγή. Αυτή που οι παππούδες μας ονόμαζαν υγεία μακριά από φυτοφάρμακα και χημικά έτσι ούτως ώστε τα προϊόντα μας να έχουν και το πλεονέκτημα των βιολογικών.

Η θάλασσά μας  ο Σαρωνικός, έχει αρχίσει να βιώνει τις ανεπανόρθωτες συνέπειες  της υπεραλίευσης, μη μπορώντας να ταΐσει τους ίδιους της τους εργάτες. Το σταμάτημα του ψαρέματος με τη μέθοδο της ανεμότρατας ίσως δώσει πίσω το μέλλον στους ανθρώπους της θάλασσας και σε μας ψάρια από τον τόπο μας.

Η ενότητα του  νερού και της διαχείρισης  των απορριμμάτων και των λυμάτων  μας είναι ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαμορφώνει τις σχέσεις  με όλα τα υπόλοιπα.  Προτάσεις  και μελέτες επιστημόνων έρχονται να πολιτογραφηθούν με τον ένα  ή τον άλλο τρόπο. Ο αγωγός θα δώσει  τη λύση, υπεραμύνονται κάποιοι, όχι  η αφαλάτωση λένε κάποιοι άλλοι  και κάποιοι τρίτοι θεωρούν ως πιο προσοδοφόρα τη λύση μεταφοράς  του νερού που χρειαζόμαστε με δημοτικές υδροφόρες.  Πριν όμως από την υιοθέτηση της όποιας πρότασης, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε  , πως εάν δεν βοηθήσουμε τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα του νησιού μας, τότε θα είμαστε απλώς σαν τους χοντρολεφτάδες, που επειδή έχουν μπόλικο το χρήμα, θεωρούν πως όλα αγοράζονται. Και δυστυχώς αυτό δημιουργεί και το δικό του πολιτισμό και χάος.

Εμείς πριν καταγραφούν  οι πραγματικές ανάγκες του νησιού σε νερό, δεν προτείνουμε καμία  λύση και βέβαια δεν ξοδεύουμε  ούτε για αστείο 611.000 ευρώ για προμελέτες, τη στιγμή μάλιστα που το καθεστώς της ΕΥΔΑΠ, βρίσκεται στον αέρα.

Φράγματα λοιπόν είναι μέρος της δικής μας πρόταση, φράγματα σε όλα τα ρέματα του νησιού. Καμιά άδεια οικοδομής να μην εγκρίνεται εάν δεν έχει μελέτη κατασκευής στέρνας. Το  σταμάτημα των απωλειών του δικτύου είναι αυτονόητο. Μετά από αυτές τις ενέργειες μπορούμε να κοιτάξουμε τη λύση που προσφέρεται καλύτερα, αφού πρώτα έχουμε βάλει σε κίνηση τον πολιτισμό του νερού, που σημαίνει ότι το κοιτάμε σαν κοινωνικό αγαθό και όχι σαν προϊόν.

Αρωγός στην προσπάθεια για εξοικονόμηση νερού είναι  και η διαχείριση των δικών  μας λυμάτων. Δεν νοείται σύγχρονος  δήμος και κοινωνία, χωρίς την  απορρόφηση των δικών του παραγόμενων  λυμάτων.

Κουραστήκαμε να κοιτάμε τον τόπο μας και να βλέπουμε μισοτελειωμένα έργα, υποσχέσεις ευημερίας των πραματευτάδων της εξουσίας, αρπαχτές και ευκαιρίες διασπάθισης του δημόσιου χρήματος.. ,.

Μικροί βιολογικοί παντού. Κάθε περιοχή και τον δικό της. Ο δήμος θα πρέπει να γίνει  πρωταγωνιστής στη συγκομιδή  τους. Εντελώς δωρεάν μπορεί να μαζεύει τα λύματα από τα σπίτια (διαμορφώνοντας έτσι και την αντίληψη για στεγανούς βόθρους) αφού για αυτόν θα είναι πηγή εισοδήματος.

Η απόσταση ασφαλείας  στη λήψη των αποφάσεων, που καλλιεργήθηκε  στο δήμο την τελευταία 4τετραετία, είναι απόσταση από την καθημερινότητα, τους δημότες  και την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας.

Οι εκλογές του  Νοεμβρίου, γίνονται στη σκιά της οικονομικής κρίσης, του Μνημόνιου της Τρόικας και του Καλλικράτη, πακέτο.  Η εφαρμογή των διατάξεων του Καλλικράτη, ενός Νόμου που πριν ακόμη ολοκληρωθεί εξέφραζε ήδη τη διάθεσή του απέναντι στην κοινωνία, αφού σκοπός του είναι η εξοικονόμηση 500 εκ. ευρώ, από την τοπική αυτοδιοίκηση, τις κοινωνικές υποδομές, τα κοινωνικά αγαθά των τοπικών κοινωνιών.  Είναι και αυτό βαλμένο στη φιλοσοφία του μαζέματος χρήματος ανεξάρτητα των επιπτώσεων που θα έχει στην κοινωνία.

Η κρίση είναι  σύμπτωμα, μιας αρρώστιας: του υπερκαταναλωτισμού.

Οι μόνες κοινωνίες  που θα καταφέρουν να επιβιώσουν είναι  αυτές, που θα αφουγραστούν καλύτερα τις ανάγκες των καιρών.

Για όλους αυτούς και πολλούς ακόμη λόγους, που στην πορεία θα μας δοθεί η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε, σας καλούμε να υπερψηφίσετε τον συνδυασμό μας, που έχει επικεφαλή τον Άρη Σώρη και να βρεθούμε μαζί στους κοινωνικούς αγώνες που προκύπτουν.