Ανοιχτή Επιστολή
Αγαπητοί συμπολίτες, οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε για την πρόσφατη κατεδάφιση της εξέδρας στον Φάρο, μπροστά από το Ιστορικό εστιατόριο του Νίκου Στρατηγού, το οποίο έχει γράψει ιστορία στην Αίγινα από την δεκαετία του 50΄, αφήνοντας θετικό αποτύπωμα στην κοινωνία της, ενώ πλήθος ανθρώπων, παραθεριστών και ντόπιων έχουν χαραγμένες στο μυαλό τους όμορφες αναμνήσεις.
Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω αυτή την επιστολή γιατί αυτό που έχει καταλάβει η κοινή γνώμη είναι ότι γκρεμίστηκε μία παράνομη εξέδρα.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Θα ήθελα λοιπόν να ακούσετε και την δική μου πλευρά.
Θα ξεκινήσω θέλοντας να πω ότι φυσικά και θεωρούσα παράνομα όλα τα υπέργεια έργα (τοίχοι , πλακάκια και σιδηροκατασκευές για τέντες) που είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια.
Να μην ξεχνάμε όμως ότι αυτή ήταν και μία τάση της τότε εποχής που δεν την συναντάμε μόνο στον Φάρο, αλλά και στο Μικρολίμανο στον Πειραιά, στην Πειραϊκή και σε άλλες περιοχές. Σήμερα βέβαια, όλα αυτά έχουν αλλάξει και τα περισσότερα έχουν γκρεμιστεί και έχουν γίνει αναπλάσεις γιατί οι ανάγκες και απαιτήσεις της εποχής είναι διαφορετικές. Σήμερα προτεραιότητα είναι να αποκαταστήσουμε όσο μπορούμε το φυσικό περιβάλλον , οπότε η χρήση ομπρελών που είναι κινητές είναι η ενδεδειγμένη λύση.
Η πρόταση μου λοιπόν ήταν να γκρεμιστούν όλα τα τοιχία, να φύγουν οι υπέργειες σιδεροκατασκευές, να αφεθεί τουλάχιστον 2 μέτρα πεζοδρόμιο για την ασφάλεια και την άνετη διέλευση των , καθώς και για την αποκατάσταση της ορατότητας των διερχόμενων αυτοκινήτων και στον υπόλοιπο χώρο να τοποθετήσω τα επιτρεπόμενα ανάλογα με τα τετραγωνικά τραπεζοκαθίσματα, κάτω από κινητές ομπρέλες, προκειμένου για την ηλιοπροστασία. Έτσι θα μπορούσε όχι μόνον κάποιος να απολαύσει το φαγητό του σε ένα ωραίο μπαλκόνι μπροστά στο γραφικό λιμάνι του Φάρου αλλά και το Δημόσιο να έχει έσοδα από την παραχώρηση του χώρου και την εν γένει επαγγελματική δραστηριότητα.
Όμως η κτηματική υπηρεσία δεν δέχτηκε την πρότασή μου και χαρακτήρισε όλη την εξέδρα παράνομη και κατεδαφιστέα, κατόπιν επίμονων καταγγελιών (τρίτου προσώπου), έχοντας θεμελιώσει την άποψη ότι η εξέδρα είναι κατασκευασμένη από τσιμέντο και σίδερα και ως εκ τούτου παράνομη αφού δεν επιτρέπονται τσιμεντένιες κατασκευές στον Αιγιαλό.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο να επιτραπεί η κατεδάφισή της σε ιδιώτη(?), ο οποίος μάλιστα επωμίσθηκε όλα τα έξοδα (?) και υλοποίησε αυτήν και τούτο χωρίς πρώτα να γίνει έλεγχος από τις δημόσιες υπηρεσίες για το υπέδαφος επί του οποίου είχαν τοποθετηθεί τα πλακάκια και γρήγορα – γρήγορα αφού ορίσανε μόνο ένα μέτρο πεζοδρόμιο, έφυγαν άρον - άρον επαναπαυόμενοι στον πολιτικό μηχανικό που είχε ορίσει ο ιδιώτης.
Εν τω μεταξύ η Δημοτική αρχή απούσα και το Λιμενικό Ταμείο παρόν ως απλός παρατηρητής.
Ξεκινάει λοιπόν το γκρέμισμα (σε μία εξέδρα η οποία λειτουργεί αδιαλείπτως τα τελευταία 60 χρόνια), φεύγουν περιμετρικά τα τοιχία και οι υπέργειες σιδηροκατασκευές, μέχρι εδώ όλα καλά, φεύγουν και τα πλακάκια και μια λεπτή φλοίδα τσιμέντο που τα στήριζε και από κάτω ΑΜΜΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ, την οποία περιμετρικά συγκρατούσαν πουριά.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι σε μία άλλη περιοχή της Αίγινας που έχει προκύψει παρόμοιο πρόβλημα, στην Αύρα και εκεί γκρεμίστηκε η τσιμεντένια επιφάνεια και αφαιρέθηκαν οι σιδηροκατασκευές που στηρίζονταν οι τέντες για σκίαση και η υπεύθυνη υπηρεσία συνέστησε στους επιχειρηματίες για να μπορέσουν να βάλουν τραπέζια, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους, να βάλουν άμμο, να την συγκρατήσουν με πέτρες, και να χρησιμοποιήσουν ομπρέλες.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Στην Αύρα η άμμος με τις πέτρες περιμετρικά είναι κάτι νόμιμο και στον Φάρο είναι παράνομο;
Τώρα όσον αφορά τον Φάρο το αποτέλεσμα όπως και εσείς μπορείτε να δείτε κάνοντας μία βόλτα στην περιοχή μετά το γκρέμισμα και το μάζεμα των μπαζών, της άμμου και των πουριών, χρειάστηκε να έρθει ένα φορτηγό χώμα για να γίνει επιχωμάτωση (?). Και πάλι βρισκόμαστε στο σημείο από όπου ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία πριν χρόνια, όπου παρακαλούσα το Λιμενικό Ταμείο να προχωρήσει σε ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου. Το αποτέλεσμα? Η ολιγωρία της δημοτικής Αρχής επέτρεψε να γίνει κάτι πραγματικά πρωτότυπο που δεν νομίζω να έχει ξανασυμβεί στα χρονικά. Ενώ υπάρχει πρωτόκολλο κατεδάφισης και για άλλα σημεία στον Φάρο, να επιτραπεί σε ιδιώτη να προχωρήσει σε κατεδάφιση ενός μόνο τμήματος του πρωτόκολλου κατεδάφισης και να στοχοποιηθεί μόνο η εξέδρα μπροστά στην επιχείρηση μου σαν την μόνη παρανομία σε όλο το νησί.
Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα σήμερα το Λιμενικό Ταμείο είναι υποχρεωμένο να κάνει την ανάπλαση του χώρου, η οποία ελπίζω να γίνει το συντομότερο δυνατό. Περιμένω να υλοποιηθεί η υπόσχεση ότι εντός ενός μήνα θα έχει καταθέσει στις αρμόδιες αρχές τα σχέδια ανάπλασης και θα προχωρήσει στην αποκατάσταση του χώρου, γιατί αν παραμείνει όπως είναι τώρα με τις πρώτες βροχές του Φθινοπώρου όλο το χώμα θα πάει στην θάλασσα και κινδυνεύει να υποχωρήσει και ο δρόμος. Όσες φορές εδώ και χρόνια που εκκρεμεί αυτή η υπόθεση, ρωτούσα την δημοτική αρχή «τι θα γίνει με τον Φάρο»? μου απαντούσαν : «ο χώρος δεν σου ανήκει». Φυσικά και δεν μου ανήκει ο χώρος, δε παύει όμως να βρίσκεται στην πρόσοψη μου, και ο νόμος μου επιτρέπει κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να τον αξιοποιήσω και προς όφελος της επιχείρησης και προς όφελος του Λιμενικού Ταμείου όπως γίνεται με επιχειρηματίες σε όλη την Αίγινα και σε όλη την Ελλάδα.
Μήπως είμαι δημότης β΄ κατηγορίας? Το αφήνω στην κρίση σας.
Με εκτίμηση
Ελένη Κουνελάκη
