Για τη γιατρό Βίκη Γουρζή
Είναι καλοκαίρι, πέρασαν εφτά χρόνια από τότε, το ασθενοφόρο φέρνει τροχαίο, φαίνεται σοβαρό. Τα πρώτα λεπτά στο χειρουργικό: χάβρα, συγγενείς, εργαζόμενοι παλιοί και νέοι, δεν καλογνωριζόμαστε, προσπαθούμε να συντονιστούμε… είναι πάντα δύσκολο στο επείγον. Από την πόρτα που μπαίνουν τα ασθενοφόρα ακούγεται μια σταθερή, ψύχραιμη φωνή: “Λοιπόν… ΠΑΜΕ!”. Είναι η νέα μας γιατρός, η κυρία Γουρζή! Σιωπή που συντονίζεται στο “ΠΑΜΕ!”. Τι καλά! έχουμε αρχηγό!
Πώς να περιγράψω τη δουλειά μας;! Πώς να κάνω κατανοητό πως τίποτα δεν πάει καλά αν δεν είναι παρών αυτός που γνωρίζει, συντονίζει, αναλαμβάνει την ευθύνη; Η νέα γιατρός τα κάνει όλα αυτά με ψυχραιμία, γνώση, συνέπεια. Πώς να περιγράψω την αγωνία της δουλειάς μας;! Συναντάμε τους ανθρώπους στις “κόκκινες” τους στιγμές, όταν πονούν, φοβούνται, κινδυνεύουν… βλέπουν το χάρο να τους κάνει νεύμα. Αλλά είναι εδώ η κυρία Γουρζή και ηγείται... Οπότε “ΠΑΜΕ”!
Πέρασαν 7 χρόνια, δύσκολα, όλο και πιο δύσκολα, με κόβιντ ανάμεσα να ανακόπτει ό,τι σχεδιάζουμε, με δουλειά, πιο πολύ δουλειά, λιγότερα χέρια. Δουλέψαμε στα κενά, σχεδιάσαμε στις πολύ καλές στιγμές, ονειρευτήκαμε πως στο μέλλον-δεν μπορεί!,-θα οργανώσουμε πιο πολλές, πιο ουσιαστικές, πιο στοχευμένες παρεμβάσεις για την πρόληψη και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στο νησί. Η πραγματικότητα αδυσώπητη, “να βγουν οι εφημερίες, οι βάρδιες, να βγει το καλοκαίρι, να βγει η ανακαίνιση… να βγει...”. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι διαλέξαμε την πρωτοβάθμια επειδή πιστεύουμε στην πρωτοβάθμια, πιστεύουμε πως αν υπήρχαν οι άνθρωποι και φτιαχνόταν ομάδα πρωτοβάθμιας τα πράγματα θα ταν αλλιώς.
Η Βίκη τίμησε την πρωτοβάθμια. Έβαζε τα καλά της μετά από ξενύχτι στη δουλειά για να κάνει πρωτοβάθμια. Τίμησε τους ασθενείς της, τίμησε το νησί. Και σε λίγο καιρό φεύγει.
Είναι παραμύθι το "ουδείς αναντικατάστατος" όταν πρόκειται για τέτοιας ποιότητας, αρτιότητας και ηθικής γιατρούς. Η Βίκη ανακοίνωσε σε ένα δημοτικό συμβούλιο πως μ’ αυτή τη συνθήκη δίνει “30% των δυνατοτήτων” ...αυτό είπε και το θυμόμαστε όσοι ήμασταν παρόντες.
Βγουν δεν βγουν οι βάρδιες, οι εφημερίες, το καλοκαίρι… το μεροδούλι-μεροφάι του επείγοντος, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι σημαίνει για μένα που είμαι νοσηλεύτρια το "φεύγει η Βίκη".
Οι στιγμές μας, τα εσωτερικά μας, οι σχέσεις μας, οι νίκες κ οι αποτυχίες μας είναι για τις μεταξύ μας κουβέντες.
Ήθελα να εκμεταλλευτώ το φιλόξενο Aegina Portal γιατί οφείλω δημόσια να πω:
Κυρία Γουρζή, συνάδελφε, Γιατρέ… είναι μεγάλη τιμή που δούλεψα μαζί σου!
Όλγα Λιούλιου, νοσηλεύτρια Κέντρου Υγείας Αίγινας
