Τα μικρά ή μεγαλύτερα παραδοσιακά σκαριά, καλοτάξιδα, με το ιδιαίτερο σχήμα τους και το δικό τους τρόπο να αντιμετωπίζουν τους καιρούς του Σαρωνικού, βαμμένα λευκά τις περισσότερες φορές, δημιουργούν εκείνη τη μοναδική εικόνα στο λιμάνι της Αίγινας. Αναπόσπαστο κομμάτι μιας νησιώτικης φυσιογνωμίας που αγωνίζεται να διατηρηθεί και να διατηρήσει ιστορίες και τρόπους ζωής. Σχεδόν μυθικές σιλουέτες που ανοίγονται στο μπλε, εικόνες χαραγμένες βαθιά στη συνείδηση της Αίγινας.
Πίσω από τα λευκά πετσώματα, τις περιποιημένες κουβέρτες με τα κίτρινα δίχτυα και τη μυρωδιά από τις μουράβιες, κρύβεται μία μακρόχρονη παράδοση που βασίστηκε στην τέχνη της ναυπηγοξυλουργικής, στα καρνάγια, στο μεράκι του καραβομαραγκού, μια τέχνη που χάνεται στο νησί και όμως οι αναμνήσεις που κουβαλάει είναι πολύτιμες, ένας βαρύς θυσαυρός. Για το θέμα μιλήσαμε με έναν από τους τελευταίους παραδοσιακούς καραβομαραγκούς, ίσως πραγματικά τον τελευταίο, που ασχολείται μόνο με αυτό το είδος κατασκευής και επισκευής ξύλινων σκαφών, των κύριο Νεκτάριο Χελιώτη.
Η κουβέντα μαζί του και το υλικό που συλλέξαμε, αποτελεί μια από τις πιο πολύτιμες καταγραφές. "Δεν χαθήκαμε τελείως, αλλά η δουλειά χάθηκε" μας είπε ο κύριος Χελιώτης ανάμεσα σε τόσα άλλα που αφορούν το μεράκι του, έναν τρόπο ζωής που είναι και δουλειά, αυτά που έμαθε όλα αυτά τα χρόνια όταν δίνει μορφή, σχήμα και ζωή στο ξύλο. Οι κουβέντες τους αυθεντικές, περιγράφουν τον ίδιο, τη δουλειά του, αλλά και τον τρόπο σκέψης μιας γενιάς ανθρώπων, που ευτυχώς η αστικοποίηση του νησιού δεν πρόλαβε να αγγίξει. "Η ναυπηγοξυλουργική δυστυχώς έσβησε, δεν υπάρχει μέλλον στη δουλειά αυτή, τελείωσε το μέλλον της. Βέβαια σε άλλα νησιά, κάποιοι θα βγούνε, αλλά όχι όπως ήταν πρώτα. Τώρα θα βγει ένας στους πεντακόσιους, ενώ πρώτα τα μαστοράκια βγαίναν συνέχεια γιατί είχε δουλειά, στην Αίγινα, στο Πέραμα, στην Ύδρα, στις Σπέτσες, στον Άι Γιώργη. Είναι ο καιρός του πλαστικού και δεύτερον χάθηκε και η θάλασσα" μας λέει ο κύριος Χελιώτης περιγράφοντας την σημερινή, αλλά και την πιθανότητα της διάδοχης κατάστασης όσο αφορά τη νέα γενιά καραβομαραγκών που όπως προβλέπει τουλάχιστον στην Αίγινα δεν θα υπάρξει.
Ο κύριος Νεκτάριος δουλεύει μόνος του. Το κόστος πλέον της δουλειάς δεν του αφήνει περιθώρια για να πάρει κοντά του κάποιον που θα τον βοηθήσει και θα μάθει και τη δουλειά. Είναι και τα πλαστικά, που είναι πιο φθηνά. "Εποχιακό" το χαρακτήρισε ο κύριος Νεκτάριος.
Εκεί στην Αύρα, στο καρνάγιο του Πέππα, στα "Πέππικα" ο κύριος Νεκτάριος δουλεύει το ξύλο, επισκευάζει παλιά σκαριά, δίνει ζωή σε παραδοσιακά σκάφη που η αλμύρα και η καθημερινή μάχη με τη θάλασσα τα γέρασε. Κάνει πολιτισμό και διασώζει την παράδοση. Άλλωστε το παραδοσιακό σκάφος που κοσμεί την είσοδο στο κεντρικό λιμάνι της Αίγινας "Η Βενετία", από τα χέρια του σώθηκε, το ίδιο ισχύει και για το παραδοσιακό σκαρί που στολίζει το λιμάνι της Σουβάλας. Μαζί με όλα αυτά, φτιάχνει και μικρά σκάφη που μπορούν να διακοσμήσουν χώρους σπιτιών ή επαγγελματικούς χώρους και αποτελούν μια σπάνια ευκαιρία για κάποιον που θέλει να αποκτήσει ένα αυθεντικό αντικείμενο παραδοσιακής τέχνης. Περισσότερα στο video που συνοδεύει το άρθρο.
